"Toen ik vijftien jaar geleden de eerste sketches bedacht, had ik niet durven dromen dat ik in 2020 over de derde bioscoopfilm zou praten", lacht Asporaat. "Elke keer verbaast het succes mij weer. De eerste Bon Bini-film hadden we ingeschat op zo’n 70.000 mensen. Je kunt je voorstellen hoe ik keek toen we de half miljoen bezoekers aantikten."

 

Typetjes als Judeska of Gerrie de Waal zijn immens populair. Maar toch houdt de geestelijk vader de boot doorgaans af als bedrijven zich melden met een commercieel ideetje. "Al tien jaar hebben mensen gevraagd of ze een echt FC Kip-restaurant mochten openen. Maar ik wil dat alleen doen als ik écht een goed gevoel erbij heb. Dit jaar was dat eindelijk het geval." Asporaat past er met klem voor om zijn eigen vondsten uit te gaan melken. "Dat is niet eerlijk naar de fans toe, en niet naar mijn personages zelf. We hadden ja kunnen zeggen tegen beddengoed, T-shirts, potloden, het had allemaal gekund."

 

De belangrijkste drijfveer van Jandino blijft dat hij mensen blij wil maken met zijn werk en zijn grappen. "Er is op dit moment weinig waar mensen méér naar snakken dan anderhalf uur ongegeneerd lachen. Gewoon even alle ellende van het afgelopen jaar vergeten. Ik denk echt dat komedie een helend effect kan hebben in een somber jaar als dit."

 

 

De acteur levert met Bon Bini: Judeska in da house weer een komedie af. Tegelijkertijd heeft Asporaat ook een heel andere kant. Zo probeert hij mee te denken over de toekomst van Curaçao, het eiland waar hij geboren is. "Met werkgroepen probeer ik ideeën te ontwikkelen om het onderwijs en de economie op het eiland een positieve impuls te geven. Ik denk mee over hoe we profijt kunnen hebben van een energietransitie op het eiland, of wat een flinke investering in IT-technologie kan betekenen."

 

Een benefiet voor het eiland, dat zwaar te lijden heeft onder corona, leverde recent ruim 1 miljoen euro op. "Ik hoef daar geen credits voor. Maar het is soms wel vreemd dat mensen die kant van mij niet lijken te willen zien. Dat is een klein nadeel van groot worden met komedie. Barry Atsma of Nasrdin Dchar hebben daar volgens mij nooit last van."