De speelfilm is geregisseerd door de Italiaans-Griekse regisseur Leonardo Cariglino en gaat over een liefde die ontluikt bij de luikjes van de Amsterdamse FEBO-snackmuur. De film gaat over een eenzame jongen in Amsterdam die verliefd wordt op het meisje dat werkt achter de FEBO-muur.

De regisseur vertelt dat de film grotendeels is geïnspireerd door eigen ervaringen. Hij kwam zo’n tien jaar geleden voor het eerst met de FEBO in aanraking. Die ging na een avondje stappen langs ‘de muur’. Hij kon zijn ogen niet geloven.

Liefdesverhaal

De regisseur zegt dat hij een meisje zag dat de snacks in de muur aan het bijvullen was. “Iedereen was zo druk met de snackmuur dat ik de enige was die oog had voor haar. Het is een echt liefdesverhaal, met de snackmuur als middelpunt.”

Hij geeft aan dat niet iedereen geloofde dat deze automaten écht in Nederland staan. De regisseur stelt dat een enkeling zelfs dacht dat deze speciaal voor de film waren bedacht en gebouwd.

Oorsprong uit Duitsland

Dat de muur een begrip is in Nederland, komt voornamelijk doordat hiermee de sluitingstijden werden omzeild. In eerste instantie is het tevens een Duitse uitvinding, die populair werd in Nederland in de jaren ’30 tot ’50. Het was 1961 toen FEBO haar eerste ‘muur’ opende in Amsterdam. Die stad nam toen de positie van New York over als wereldhoofdstad van de automatiek. Daar waren begin vorige eeuw lange tijd de automaten van Horn & Hardart een begrip.